Dagarnir funi, næturnar frost, friðurinn enginn — skammhlaup og lost. Tindrandi augun töfruðu mig. Tvíræða brosið þitt reið mér á slig. Brosið blíða blekkir ekki lengur, —bak við það er ófögur sál. Nú er öldin heldur betur önnur eftir tóma pretti og tál. Fortíðin geymir silfur og gull. Greina þó kann ég málma frá ull. Varinar eldur vættar í ís virk ́ekki lengur þú óheilladís. Brosið blíða blekkir ekki lengur, —bak við það er ófögur sál. Nú er öldin heldur betur önnur eftir tóma pretti og tál. Skuggamynd á striga þú skildir eftir inní mér. —Skuggamynd og ekkert meir. Brosið blíða blekkir ekki lengur, —bak við það er ófögur sál. Nú er öldin heldur betur önnur eftir tóma pretti og tál. Hey, staldraðu aðeins við, nú er komið að mér að draga upp þá dökku, ljótu mynd af þér þú ert feigðarflan stundar pretti og klæki ekki veit ég var þú þessa illsku sækir. Ég er særður, ég er tærður eins og soltinn úlfur, illa vannærður það er af sem áður en ég vara þig við ef ég sé þig aftur mun ég öskra á þig.