Karanlığı Yırtanlara

歌詞

Güneşim Dağlarda Bedenim Zindanda Ölüme Meydan Okuyan Canlarda Düşlerim Yarınlarda Ölüm boynundaki kara ilmigi koparıpta çıkmış alınçatına Zülüm barbar bir alçak gibi hüküm sürüyor acının koynunda İklimler devşirirken kendini Ve avuçlarken gökkuşagının yedi rengini Yangınlar sarıyor ıssız solgun kentleri Belki de bundan; Artık hüznü ve acıyı palaşıyor yaşayanlar Cüceler tanrıları duysun diye dua ediyorlar Demirci çocugun çekicini sallamasından bile Korkuyor zalimler Boyacı kızın fırçasıylakara gökyüzü yıldızlara boguluyor Kentleri agır agır saran gün yüzüne vuruyor Yalnızlıgını karanlıgın Önce topragı sonra suyu ve camları yalayarak Rengini gözlerine salıyor ölümün Ve ses, ve ses yitirmezken kendini Solgun susuşlarda umarsızlıgın Yeni bir uyanışın muştusu olup yükseliyor Kuşatılmazlıklara dogru Kimisi yüreklerini kefen gibi açıp Gömmeye hazırlanıyorogullarını kızlarını Kimisi de bedeninden kan sızarken Özgürlügün dinmeyen ezgisiyle kuşatıyor daglarımızı İnceden bir sızı vuruyor alnına gögün Çorak toprakları bahara çalıyor ölülerimiz Ve haykırıyor TÖREMiZDENDiR Hiç kimse süpürmeyecek o yeri Alınmadıkça bedenlerin bedeli Silinmeyecek zebanilerin kanlı ayak izleri...